Światowy kongres Miłosierdzia Bożego w Rzymie.pdf

Orędzie Miłosierdzia

ŒWIATOWY KONGRES

MI£OSIERDZIA BO¯EGO W RZYMIE

Jak św. Piotr miał intuicję, by z głoszeniem

Ewangelii pójść do Rzymu, centrum ówczesnego świa-

ta, tak i teraz trzeba było z orędziem Miłosierdzia, które

Pan Bóg przekazał przez św. Siostrę Faustynę i złożył

w krakowskich Łagiewnikach, pojechać do Rzymu,

by ono stąd – z centrum chrześcijaństwa – dotarło do

całego Kościoła i świata – tak o I Światowym Kon-

gresie Miłosierdzia Bożego w Rzymie powiedział

metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz.

Na Kongres, który odbył się 2-6 kwietnia

2008 roku, przyjechały delegacje z 85 krajów świa-

ta, ze wszystkich kontynentów. Wśród ok. 4000

uczestników byli kardynałowie, arcybiskupi, bis-

kupi, kapłani, osoby konsekrowane i świeccy apos-

tołowie Bożego Miłosierdzia. Kongres rozpoczął

się 2 kwietnia, w 3 rocznicę śmierci Sługi Boże-

go Jana Pawła II, Mszą świętą na Placu Świętego

Piotra pod przewodnictwem Ojca Świętego Be-

nedykta XVI. Po południu w bazylice św. Jana

na Lateranie rozpoczęły się obrady, które otwar-

li organizatorzy Kongresu: gospodarz miejsca –

kard. Camillo Ruini, kard. Christoph Schönborn,

który ten Kongres firmował i metropolita krakow-

ski kard. Stanisław Dziwisz. W programie Kon-

gresu do południa odbywały się obrady plenar-

ne, na które składały się: modlitwa, konferencje

i świadectwa. Natomiast po południu w kilku koś-

ciołach Rzymu spotykali się uczestnicy Kongre-

su w poszczególnych grupach językowych. Popo-

łudniowe warsztaty wypełniała modlitwa, konfe-

rencje i głoszenie orędzia Miłosierdzia na ulicach

Rzymu. Natomiast wieczorem na Placu Navona

odbywały się ewangelizacyjne widowiska plene-

rowe przygotowane przez wspólnoty Cenacolo

i Shalom. Kongres kończyła Msza święta celebro-

wana w bazylice Św. Piotra na Watykanie pod

przewodnictwem kard. Schönborna i Anioł Pań-

ski z Ojcem Świętym Benedyktem XVI, w czasie

którego Papież posłał uczestników Kongresu, aby

w świecie byli świadkami miłosiernej miłości Boga.

Każdy dzień Kongresu miał swoje hasło: Mi-

łosierdzie Boże – skarbem Kościoła ; Miłosierdzie we

wspólnocie Kościoła i Miłosierdzie w misji Kościo-

ła . W konferencjach, które głosili kardynałowie

i biskupi z Kongregacji Watykańskich i z różnych

krajów ukazano tajemnicę miłosierdzia Bożego

w Piśmie Świętym, w Liturgii i historii Kościoła,

podkreślając szczególną rolę św. Siostry Faustyny

i Ojca Świętego Jana Pawła II. Dużo miejsca po-

święcono miłosierdziu w dialogu między kultura-

mi i religiami. Tutaj na szczególną uwagę – moim

zdaniem – zasługuje konferencja sekretarza Kon-

gregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramen-

tów abpa Alberta Malcolma Ranjith, który pocho-

dzi ze Sri Lanki, pracował w wielu krajach Azji,

więc doskonale zna pojęcie i praktykę miłosierdzia

także w innych religiach i kulturach.

Wydawać by się mogło, patrząc z perspek-

tywy religii katolickiej, że miłosierdzie jest czymś

fundamentalnym dla każdego człowieka bez

względu na wyznanie czy kulturę. I tak jest. Ale

pojęcie miłosierdzia w buddyzmie, islamie czy

hinduizmie ma inne znaczenie i inny wymiar

w praktyce życia. Najkrócej można powiedzieć,

www.faustyna.pl

lipiec, sierpień, wrzesień 2008

że pojęcie i praktyka miłosierdzia zależy od ob-

razu Boga. Na tle wielkich religii świata można

było zobaczyć ogrom i niezwykłe piękno miło-

sierdzia w religii chrześcijańskiej. Jest to miło-

sierdzie Boga, które ma ludzką twarz w Jezusie

– Synu Bożym Wcielonym. To miłosierdzie Boga

objawione w Jego życiu, nauczaniu i czynach,

w całej Osobie Jezusa jest czymś niepojętym dla

wyznawców innych religii, a dla nas możliwe do

przyjęcia tylko dzięki łasce Ducha Świętego. Tutaj

doskonale sprawdzają się słowa Pisma Święte-

go, które mówią o tym, że nikt bez pomocy Du-

cha Świętego nie może wyznać, że Jezus jest Pa-

nem, Bogiem bogatym w miłosierdzie.

Narody słowiańskie: Polacy, Słowacy, Cze-

si, Chorwaci, Słoweńcy, Białorusini i inni spoty-

kali się każdego dnia po południu w kościele

Świętego Ducha przy Watykanie, gdzie jest cen-

tralny i bardzo prężny ośrodek kultu Miłosier-

dzia Bożego we Włoszech. Konferencje w czasie

tych spotkań głosili: abp Tadeusz Kondrusiewicz

z Mińska na temat: „Miłosierdzie Boże jako gra-

nica dla zła”, s. M. Elżbieta Siepak ZMBM mó-

wiła o świętej Siostrze Faustynie jako proroku

Miłosierdzia, którego Bóg posłał do świata z wiel-

kim orędziem, by przypomnieć prawdę o miłoś-

ci miłosiernej Boga do każdego człowieka i we-

zwać Kościół do jej głoszenia z nową mocą po-

przez świadectwo życia, czyn, słowo i modlitwę.

Ksiądz prof. Jan Machniak z PAT w Krakowie mó-

wił o akcie zawierzenia świata Miłosierdziu Boże-

mu, którego dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II

w Sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach.

Myślę, że Kongres miał bardzo duże znacze-

nie dla życia Kościoła, bo po raz pierwszy zgro-

madził tak wielką liczbę apostołów Bożego Miło-

sierdzia w Rzymie przy Piotrze naszych czasów.

Niezwykle ważne było to, że Ojciec Święty Bene-

dykt XVI nie tylko aprobował zorganizowanie tego

Kongresu, ale w nim w jakiś sposób uczestniczył

poprzez Mszę świętą rozpoczynającą Kongres na

Placu Św. Piotra i poprzez to wezwanie do umac-

niania wiary i świadczenia wszędzie o Bożym mi-

łosierdziu, które padło z jego ust w czasie modlit-

wy Regina Coeli na zakończenie Kongresu. Ogrom-

ne znaczenie ma fakt, że w Kongresie brało udział

wielu kardynałów i biskupów, bo dzięki ich zaan-

gażowaniu o wiele szybciej orędzie Miłosierdzia

może się rozchodzić w Kościele i po świecie. Na

pewno Kongres miał swoje znaczenie i dla miesz-

kańców Rzymu, którzy nie tylko w kościołach, ale

także na ulicach, placach miasta mogli się zetknąć

z grupami młodych ludzi, którzy głosili to orędzie,

rozdawali obrazki z Jezusem Miłosiernym i Ko-

ronką do Miłosierdzia Bożego.

Trzeba powiedzieć, że Kongres odsłonił,

jak wielką rolę w życiu Kościoła odegrała i od-

grywa św. Siostra Faustyna i orędzie Miłosier-

dzia, które jej Jezus powierzył, a także papież

Jan Paweł II, który nie tylko beatyfikował i ka-

nonizował Sekretarkę Bożego Miłosierdzia, ale

także orędzie o Bożym miłosierdziu przekazał

Kościołowi na trzecie tysiąclecie wiary. Prawie

wszyscy w swoich wystąpieniach w jakiś sposób

odnosili się do tych Apostołów Bożego Miło-

sierdzia. Wśród uczestników Kongresu można

było zauważyć ogromną popularność, jaką się

cieszy św. Siostra Faustyna, i miłość do niej,

którą czciciele Miłosierdzia Bożego ze wszyst-

kich kontynentów wyrażali na różne sposoby.

Kongres Rzymski nie był pierwszym między-

narodowym kongresem poświęconym Miłosierdziu

Bożemu. Takie Kongresy organizowane były na kon-

tynencie azjatyckim, w Afryce, Ameryce, a także

w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-

Łagiewnikach. W tym roku z okazji 70. rocznicy

śmierci św. Siostry Faustyny w łagiewnickim Sank-

tuarium odbędzie się już III Międzynarodowy Kon-

gres Apostołów Bożego Miłosierdzia. W Rzymie na

spotkaniu koordynatorów I Światowego Kongresu

stwierdzono, że kontynuacja Kongresu rzymskiego

w poszczególnych krajach i na kontynentach zale-

żeć będzie od lokalnych Konferencji Episkopatów,

natomiast II Światowy Kongres za kilka lat odbę-

dzie się być może w krakowskich Łagiewnikach. Taka

propozycja kard. Schönborna spotkała się z wiel-

kim aplauzem uczestników Kongresu.

s. M. Elżbieta Siepak ZMBM

www.faustyna.pl

Orędzie Miłosierdzia

PRZED

BEATYFIKACJĄ

APOSTOŁA

MIŁOSIERDZIA

BOŻEGO

łam w ks. Sopoćce tę pomoc Bożą.

Nim przyjechałam do Wilna, zna-

łam go przez wewnętrzne widzenie.

W pewnym dniu widziałam go w kap-

licy naszej pomiędzy ołtarzem a kon-

fesjonałem. Wtem usłyszałam głos

w duszy: „Oto jest pomoc widzial-

na dla ciebie na ziemi. On ci do-

pomoże spełnić wolę Moją na zie-

mi” (Dz. 53) To on poprowadził

ją drogą doskonałości, okazał się

niezastąpioną pomocą w rozezna-

waniu jej wewnętrznych przeżyć

oraz objawień. Z jego inicjatywy

powstał „Dzienniczek”. Spotkanie

z Siostrą Faustyną i odkrycie od

nowa prawdy o miłosierdziu Bożym nadało nowy

wymiar życiu wiary, życiu duchowemu, kapłań-

stwu i apostolstwu ks. Sopoćki. Już w 1938 roku

zapisał: Ufność w Miłosierdzie Boże, szerzenie kul-

tu tego Miłosierdzia wśród innych i bezgraniczne

poświęcenie Mu wszystkich swoich myśli, słów

i uczynków bez cienia szukania siebie będzie na-

czelną zasadą mego dalszego życia przy pomocy

tegoż niezmierzonego miłosierdzia .

Ksiądz Sopoćko przez swą wielką gorliwość

apostolską, osobisty rozwój życia wiary, zdobywaną

wiedzę teologiczną i duszpasterskie doświadczenie,

dorastał stopniowo do wejścia w rolę apostoła Mi-

łosierdzia Bożego. Odkrył wielki pożytek duszpa-

sterski nauczania o miłosierdziu Bożym oraz kul-

tu tegoż Miłosierdzia. I tylko dlatego odważył się

doprowadzić do namalowania już w 1934 roku

w Wilnie przez E. Kazimirowskiego obrazu Jezusa

Miłosiernego według wizji i wskazówek Siostry Faus-

tyny oraz wydrukowania w 1937 roku w Krakowie

modlitw z jej objawień (Nowenna, Litania, Koron-

ka). Jeszcze przed wojną podjął starania o usta-

nowienie święta Miłosierdzia. Udał się w tym celu

osobiście do Rzymu. Występował z memoriałami

do biskupów w tej sprawie. Wydał kilka publikacji

na temat Miłosierdzia Bożego i potrzeby święta.

W obliczu dramatu wojny i okupacji, gdy

szczególniej zwracano się do Boga szukając oca-

B óg wszechmocny i miło-

sierny od momentu stworzenia pi-

sze historię świata i człowieka. Hi-

storię zbawienia. Wypełnił ją w swo-

im Synu Jezusie Chrystusie. Wpro-

wadza w nią także człowieka, zapraszając do współ-

pracy, wyznaczając mu właściwe zadania. W tej per-

spektywie należy postrzegać życie i dzieło Sługi

Bożego ks. Michała Sopoćki, spowiednika św. Faus-

tyny Kowalskiej, jak ona wielkiego apostoła Miło-

sierdzia Bożego, którego beatyfikacja odbędzie się

28 września 2008 roku w Białymstoku.

Na świat przyszedł 1 listopada 1888 roku w Ju-

szewszczyźnie, w powiecie oszmiańskim. W 1914

roku wyświęcony na kapłana w Wilnie, pracował

najpierw jako wikariusz w Taboryszkach. Potem

studiował teologię i pedagogikę w Warszawie, bę-

dąc jednocześnie kapelanem wojskowym. Po po-

wrocie do diecezji był ojcem duchownym i pro-

fesorem w seminarium duchownym, a także wy-

kładał na uniwersytecie. Po wojnie znalazł się

w Białymstoku i nadal uczył w seminarium i po-

dobnie jak w Wilnie udzielał się w pracy duszpa-

sterskiej. Zmarł w Białymstoku 15 lutego1975 roku.

Ksiądz Sopoćko, będąc spowiednikiem w wi-

leńskim domu Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej

Miłosierdzia, w 1933 roku spotkał się z przybyłą

tam Siostrą Faustyną. Można uznać, że opatrz-

nościowo został wybrany i przygotowany do roli

jej spowiednika i kierownika duchowego. Jednak

dobroć Jezusa jest nieskończona – pisała w „Dzien-

niczku” – obiecał mi pomoc widzialną na ziemi

i otrzymałam ją w krótkim czasie w Wilnie. Pozna-

www.faustyna.pl

lipiec, sierpień, wrzesień 2008

lenia, ks. Sopoćko zaczął szerzyć w Wilnie na-

bożeństwo do Miłosierdzia Bożego. Za aprobatą

Kurii Arcybiskupiej rozprowadzał modlitwy i ob-

razki Jezusa Miłosiernego, wygłaszał liczne ka-

zania i konferencje. Opracował w języku łaciń-

skim traktat pt. De Misericordia Dei deque eius-

dem festo instituendo , mówiący o Miłosierdziu

Bożym i potrzebie jego kultu, który rozesłał

w świat, wykorzystując wojenne migracje ludnoś-

ci. W gronie osób współpracujących z nim w tym

dziele pojawiła się Jadwiga Osińska, która zain-

teresowana ideą Miłosierdzia Bożego, wyraziła prag-

nienie szczególniejszego oddania się jej poprzez

życie zakonne. Znając wezwanie z objawień Sios-

try Faustyny dotyczące założenia nowego zgroma-

dzenia zakonnego, ks. Sopoćko przyjął jej pragnie-

nie jako impuls do organizowania takiego zgroma-

dzenia. Pojawiły się inne kandydatki. Jeszcze w cza-

sie wojny w 1944 roku złożyły one w Wilnie pierw-

sze śluby zakonne. Z tego skromnego początku,

przy czynnym udziale ks. Sopoćki, wyrosło po la-

tach Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego.

W 1947 roku ks. Sopoćko musiał opuścić

Wilno i wyjechać do Białegostoku. Tu nadal nie-

strudzenie prowadził dzieło apostolstwa Miłosier-

dzia Bożego. Zwracał się z petycjami do pryma-

sa kard. S. Wyszyńskiego i biskupów o przed-

kładanie w Stolicy Apostolskiej prośby o ustano-

wienie święta Miłosierdzia Bożego. W swych opra-

cowaniach starał się przedstawiać biblijną i teo-

logiczną naukę o miłosierdziu Bożym i potrze-

bie święta. W 1954 roku doprowadził do konkur-

su na obraz wyrażający, zgodnie z wymogami teo-

logicznymi i artystycznymi, ideę miłosierdzia Bo-

żego. Komisja Główna Episkopatu zatwierdziła

obraz wykonany przez L. Śleńdzińskiego. Nie

został on jednakże rozpowszechniony.

W 1959 roku Święte Oficjum wydało zakaz

szerzenia kultu według objawień Siostry Faustyny.

Dla ks. Sopoćki była to ciężka próba wierności idei

Miłosierdzia. W pokorze i posłuszeństwie przyjął

ten zakaz, a dodatkowo jeszcze osobiste napomnie-

nie, ale jednocześnie zachował niezłomną nadzie-

ję, że to przyczyni się do oczyszczenia kultu, któ-

ry rozwinie się teraz zgodnie z biblijnymi, teolo-

gicznymi i liturgicznymi wymogami. W dalszym

ciągu pracował nad teologią kultu, jego biblijny-

mi i liturgicznymi podstawami. Na przełomie lat

50. i 60. ukazało się jego czterotomowe dzieło Mi-

łosierdzie Boga w dziełach Jego . Brał udział w sym-

pozjach poświęconych tajemnicy miłosierdzia Bo-

żego. Na początku lat 70., u schyłku swego życia,

przedłożył biskupom ordynariuszom referat pt.

Duch Liturgii Niedzieli II Wielkanocy , w którym

wykazywał, że niedziela ta w całej swej wymowie

domaga się uwielbienia Boga w Jego miłosierdziu.

W 1972 roku wystąpił z kolejną prośbą do Pryma-

sa o ustanowienie święta, motywując ją tym razem

także potrzebą szczególniejszego zwrócenia się do

Miłosierdzia Bożego w trudnych wciąż czasach,

targanych konfliktami, znaczonych coraz bardziej

odchodzeniem od Boga i laicyzacją. Nie dane mu

było jednak doczekać się ustanowienia święta. Do

końca swych dni musiał trwać w próbie wiary i za-

ufania Bogu, co do spełnienia się starań jego życia.

Sprawdziły się słowa z objawień Siostry Faustyny

dotyczące jej spowiednika: Nie za pomyślność

w pracy, ale za cierpienia nagradzam (Dz. 90) .

Gdy ks. Sopoćko odchodził z tego świata,

nie był jeszcze odwołany zakaz Stolicy Apostol-

skiej z 1959 roku, nie było ustanowione święto

Miłosierdzia, kult nie był oficjalnie zaaprobowa-

ny przez władze Kościelne. Jakie znaczenie mia-

ło więc apostolstwo, trud i cierpienie ks. Sopoć-

ki? W momencie jego śmierci – patrząc po ludz-

ku – mogło się wydawać, że były daremne. Dziś

jednak, gdy mamy święto, kult szerzy się w całym

świecie, świat jest zawierzony Miłosierdziu Boże-

mu przez Ojca Świętego Jana Pawła II, czyż nie

należy widzieć w tym także owoców trudu apostol-

skiego ks. Sopoćki? Siostra Faustyna, która tak bar-

dzo ceniła posługę swego spowiednika, widziała

w nim współrealizatora i kontynuatora powierzonego

jej dzieła, cieszy się chwałą świętych. I oto dziś czci-

ciele Miłosierdzia Bożego otrzymują kolejny dar

w postaci bliskiej już beatyfikacji wiernego sługi

Chrystusa i apostoła Miłosierdzia Bożego.

ks. Henryk Ciereszko

www.faustyna.pl

Orędzie Miłosierdzia

PATRONKA

M£ODYCH (3)

nie przyjmuje w siebie to, co poznaje. Ta zasa-

da odnosi się także do poznania Boga. Duch

mój coraz więcej zachwyca się i karmi mądroś-

cią Twoją – pisała św. Siostra Faustyna – którą

coraz głębiej poznaję, i tu jeszcze jaśniej

mi się odsłania ogrom Twego miłosierdzia

(Dz. 1456) . Jej zachwyt miłosierdziem

w relacjach międzyludzkich zrodził

się z poznania miłosierdzia Boga, któ-

re dostrzegała wszędzie: w stworze-

niu świata i człowieka, w pełnym mą-

drości porządku, jaki w nim panuje,

w tajemnicy wcielenia i narodzenia Syna

Bożego, w Jego stylu życia i nauczaniu, w męce,

śmierci i zmartwychwstaniu, a także w Jego obec-

ności w Kościele i w drugim człowieku. Od Je-

zusa uczyła się właściwego postępowania z ludź-

mi i świadczenia im miłosierdzia. Uczę się być

dobrą od Jezusa – pisała – od Tego, który jest dob-

rocią samą, abym mogła być nazwaną córką Ojca

niebieskiego (Dz. 669) . Jezus był dla niej Mi-

strzem, który pouczał nie tylko poprzez słowa

i czyny zapisane w Ewangelii, ale także w osobi-

stych spotkaniach, gdy wyjaśniał konieczność

świadczenia miłosierdzia wobec bliźnich, sposo-

by i jego wartość nieporównywalną z niczym.

Żądam od ciebie uczynków miłosierdzia – mówił

do niej – które mają wypływać z miłości ku Mnie.

Miłosierdzie masz okazywać zawsze i wszędzie bliź-

nim, nie możesz się od tego usunąć ani wymówić,

ani uniewinnić. Podaję ci trzy sposoby czynienia

miłosierdzia bliźnim: pierwszy – czyn, drugi – sło-

wo, trzeci – modlitwa; w tych trzech stopniach za-

wiera się pełnia miłosierdzia i jest niezbitym dowo-

dem miłości ku Mnie. W ten sposób dusza wysławia

i oddaje cześć miłosierdziu Mojemu (Dz. 742) . Je-

zus odkrywał przed Siostrą Faustyną prawdziwe

piękno i bogactwo chrześcijańsiego miłosierdzia,

które zawsze ściśle związane jest z prawdą obiek-

tywną (nie subiektywną: relatywizmem, sytuacjo-

nizmem...), dobrem człowieka w perspektywie

wieczności i ze sprawiedliwością, która przecież

jest podstawową miarą miłości. Takie miłosierdzie

fascynuje, zachwyca człowieka i pociąga do prak-

ZACHWYCONA

MIŁOSIERDZIEM

Czy miłosierdzie może jeszcze dziś zachwy-

cać? Czy może zachwycić ludzi młodych, zdro-

wych, cieszących się pięknem życia? Człowiek

współczesny z jednej strony nie ma potrzeby uży-

wania słowa miłosierdzie, uważając je za coś zby-

tecznego i pejoratywnego, a z drugiej strony wy-

powiada je zbyt łatwo, określając nim rzeczywis-

tości dalekie od jego właściwego znaczenia. Sło-

wo to, choć tak często powtarzane i obecne

w słownictwie każdego człowieka, wielu ludziom

kojarzy się z pobłażliwością wobec zła, z prze-

kreśleniem sprawiedliwości czy samą litością. Każ-

dy grosz wrzucony do kapelusza żebraka nazy-

wany jest uczynkiem miłosiernym, choć czasem

może okazać się krzywdą; każdą kromkę chleba

czy łyżkę zupy podaną głodnemu nieraz z po-

gardą – też nazywamy miłosierdziem, choć jest

to wtedy dar upokarzający człowieka potrzebują-

cego; wzruszenie czy litość okazaną nieszczęśli-

wemu człowiekowi też określamy mianem miło-

sierdzia, choć za tym wzruszeniem nie idzie żadne

działanie; o każdej akcji zbierania pieniędzy też

mówimy, że jest miłosierdziem, choć ona nie

zawsze do końca przeznaczona jest na godziwe

cele. Czy miłosierdzie w takim wydaniu jest w sta-

nie kogoś zachwycić? Jakim więc miłosierdziem

zachwyciła się św. Siostra Faustyna?

Zachwyt zawsze wypływa z poznania cze-

goś lub kogoś, poznania tak głębokiego, że czło-

wiek jest zdolny oddać wszystko i jakby natural-

www.faustyna.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: