Wilno cz. 1..pdf

Orędzie Miłosierdzia 68

ŒLADAMI ŒWIÊTEJ

Śladami świętej Siostry Faustyny przyby-

wamy do Wilna. Po raz pierwszy do tego pięk-

nego miasta Siostra Faustyna przyjechała w lu-

tym 1929 roku, by przez cztery miesiące zastą-

pić w kuchni siostrę wyjeżdżającą na III proba-

cję, a potem w maju 1933 roku przystąpić do

pracy w ogrodzie. Ten drugi pobyt trwał blisko

trzy lata i był niezwykle ważny dla Apostołki

Bożego Miłosierdzia nie tylko ze względu na jej

życie duchowe, ale i na misję. Tutaj bowiem spot-

kała obiecaną od Boga pomoc w osobie spowied-

nika ks. Michała Sopoćki i tutaj otrzymała od

Jezusa ważne zadania.

Pierwsze historyczne wzmianki o Wilnie po-

chodzą z 1323 roku, kiedy twórca Wielkiego Księ-

stwa Litewskiego – Giedymin wzniósł drewniany

zamek i przeniósł tu stolicę z Trok. Najświetniej-

szy okres w dziejach miasta to czasy zygmuntow-

skie. Powstała wówczas mennica, arsenał, młyny,

most na Wilejce, liczne szpitale i pałace. Praco-

wali tu architekci i rzeźbiarze włoscy (Jan Cini,

Jan Maria Padovano). Wilno stało się miastem

wielu narodowości (Litwini, Polacy, Rusini, Żydzi,

Niemcy, Włosi, Ormianie). W 1579 król założył

Akademię prowadzoną przez jezuitów, co stało

się zalążkiem Uniwersytetu Wileńskiego.

Siostry osiedliły się w Wilnie dzięki życzli-

wości księżnej Marii Michałowej Radziwiłłowej.

Ciekawe są okoliczności wyboru miejsca pod

przyszłą fundację dla Zgromadzenia. Księżna Ra-

dziwiłłowa wysłała do Wilna swą pełnomocnicz-

kę Annę Kuleszę, która miała dokonać wyboru

obiektu i dokonać jego zakupu. W trosce o su-

mienne wypełnienie obowiązku, gdy wahała się

pomiędzy dwiema lokalizacjami, rozpoczęła no-

wennę do Pana Jezusa, prosząc o widoczny znak,

który wskazywałby na właściwy wybór miejsca.

W pierwszych dniach tej modlitwy miała niezwyk-

ły sen: zobaczyła, jak modli się przed cudowną

figurą Pana Jezusa w kościele św. Piotra i Pawła.

W pewnym momencie spostrzegła, że Pan Jezus

wyszedł z kościoła, poprowadził ją ulicą Sena-

torską, a zatrzymując się, wskazał palcem na po-

siadłość rosyjskiego generała Bykowskiego. Pani

Kulesza, upewniona przez ks. proboszcza, że ten

sen może być oczekiwanym znakiem, o który pro-

siła Pana, nie zwlekając, 16 lutego 1908 roku na-

była tę posesję dla Zgromadzenia Sióstr Matki

Bożej Miłosierdzia. Posesja znajdowała się na

Antokolu – dzielnicy Wilna, która jest jedną

z najdawniej zamieszkanych części miasta. An-

tokol słynął z przepięknych rezydencji możno-

władców i magnatów, wśród których warto

wspomnieć ród Sapiehów czy Słuszków. Siostry

wprowadziły się do zakupionego domu przy ul.

Senatorskiej 25 (dziś Grybo 29) już w maju 1908

roku i zaczęły przystosowywać go do potrzeb zak-

ładu dla pokutnic. Już rok później w domu prze-

bywało ponad dwadzieścia wychowanek. Skrom-

ne utrzymanie zapewniała pralnia, piekarnia i pra-

cownia haftu. Szybko też rosła liczba pokutnic,

w pewnych okresach było ich nawet sześćdzie-

siąt. Jednocześnie dom stale borykał się z trud-

nościami materialnymi. Warunki pogorszyły się

jeszcze wraz z wybuchem I wojny światowej, bo

było znacznie mniej zamówień na prace zarob-

kowe. Poza tym spłonął jeden z domów miesz-

kalnych, który udało się odbudować dopiero

w 1928 roku. Warunki w domu wileńskim popra-

wiły się w okresie międzywojennym. Fundacja po-

siadała kilka skromnych budynków, w których

były: kaplica, mieszkania dla sióstr i ok. 90 wy-

chowanek oraz pracownie. Dom utrzymywał się

z wypieku chleba i prania bielizny dla szpitala

wojskowego oraz z uprawy kilkuhektarowego gos-

podarstwa i ogrodu. Ale trudności, może nawet

www.faustyna.pl

październik, listopad, grudzień 2008

SIOSTRY FAUSTYNY (8)

poważniejsze, powróciły w czasie II wojny świa-

towej. We wrześniu 1940 roku władze upaństwo-

wiły zakład, siostry przebywały w więzieniu na

Łukiszkach, potem znalazły pracę w szpitalach

albo u osób prywatnych także poza Wilnem (Wo-

łokumpia). W 1946 roku zlikwidowano dom Zgro-

madzenia i ostatnie siostry jako repatriantki po-

wróciły do Polski.

To właśnie w czasie tych kilku spokojnych

lat pomiędzy wojnami przybyła do wileńskiego

domu św. Siostra Faustyna. Szczególnie ważny

okazał się jej drugi pobyt na Antokolu. Przyje-

chała tuż po ślubach wieczystych, 27 maja 1933

roku, by być ogrodniczką. Po krakowskich gma-

chach, jak pisze w „Dzienniczku”, zabudowania

klasztorne w Wilnie robiły wrażenie „maleńkich

chałupek”. Najuboższa była drewniana „dacza”,

w której znajdowały się sypialnie sióstr, a z dru-

giej strony z osobnym wejściem mieszkanie ka-

pelana. Nowy obowiązek, którego nigdy wcześniej

nie pełniła, był dla Siostry Faustyny nie lada wy-

zwaniem, ale ufnie zdała się na pomoc Bożą

i wskazówki życzliwych ludzi. Większym zmar-

twieniem było dla niej spełnienie misji, którą po-

wierzył jej Jezus. Czekała na obiecanego przez

Niego kapłana, który miał jej pomóc w realizacji

zlecanej misji. Kapłanem tym okazał się ks. Mi-

chał Sopoćko, który w tamtym okresie był coty-

godniowym spowiednikiem sióstr na Antokolu. Po-

czątkowo ks. Sopoćko był zaskoczony tym, co po-

wiedziała mu Siostra Faustyna, niedowierzał, wresz-

cie poddał ją pewnym próbom, które wiele ją kosz-

towały. Zasięgał też rady przełożonej m. Ireny

Krzyżanowskiej co do życia Siostry Faustyny i po-

prosił o zbadanie jej zdrowia psychicznego i fi-

zycznego. Dopiero po otrzymaniu pochlebnych

opinii i stwierdzeniu zdrowia psychicznego przez

dr Helenę Maciejewską, raczej z ciekawości niż

z przekonania, ks. Sopoćko zaangażował się

w sprawę malowania obrazu Jezusa Miłosiernego.

Po spełnieniu tego zadania, Pan Jezus ob-

jawił Siostrze Faustynie kolejne zadania. W uro-

czystość Zesłania Ducha Świętego, 9 czerwca 1935

roku będąc w ogrodzie usłyszała: Będziesz wypra-

szać z towarzyszkami swymi miłosierdzie dla sie-

bie i świata. Początkowo nie była pewna, czy dob-

rze zrozumiała słowa Pana Jezusa. Idea zakłada-

nia nowego zgromadzenia przestraszyła Siostrę

Faustynę, rozpoczął się dla niej czas wielu cier-

pień i biernych nocy ducha. Jednocześnie z po-

lecenia spowiednika, przełożonych i abpa Romu-

alda Jałbrzykowskiego miała czekać. Dopiero pod

koniec życia zrozumiała, że Panu Jezusowi nie

chodziło tylko o jedno zgromadzenie zakonne,

które by głosiło i wypraszało miłosierdzie, ale

o ruch w Kościele, który skupia zakony czynne

i kontemplacyjne, kapłanów i rzesze ludzi świec-

kich. Dziś wiemy już, że objawienie wileńskie sta-

ło się początkiem Apostolskiego Ruchu Bożego

Miłosierdzia obecnego już na całym świecie.

W domu wileńskim miało też miejsce inne

wydarzenie, przez które Pan Jezus podarował

nam modlitwę na uśmierzenie gniewu Bożego.

W piątek, 13 września 1935 roku Siostra Fausty-

na w swojej celi miała wizję Anioła, który przy-

szedł, by ukarać ziemię. Zaczęła żarliwie się

modlić, ale stając przed Bożym majestatem nie

śmiała powtórzyć błagania o odsunięcie kary.

Wtedy usłyszała wewnętrznie słowa, którymi się

modliła i zobaczyła bezsilność Anioła. Następ-

nego dnia Pan Jezus pouczył ją, jak ma odma-

wiać tę modlitwę, którą nazywamy Koronką do

Miłosierdzia Bożego, a wkrótce przekazał Sios-

trze Faustynie wielkie obietnice, jakie związał

z ufnym odmawianiem tej modlitwy.

s. M. Natanaela Czajkowska ZMBM

www.faustyna.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: