Miłosierdzie Boga w Liturgii - Chrzest.pdf - Życie wewnętrzne - igusza

Orędzie Miłosierdzia

MIŁOSIERDZIE BOGA

W LITURGII

CHRZEST ŚWIĘTY

W ostatnim numerze „Orędzia Miłosierdzia”

rozpoczęliśmy nowy cykl rozmów, w których będziemy

starali się odsłaniać bogactwo miłosierdzia Boże-

go w Liturgii Kościoła, zwłaszcza w sakramentach

świętych. Naszym gościem w tych rozmowach jest

s. dr Adelajda Sielepin, jadwiżanka wawelska, któ-

ra nie tylko wykłada liturgikę na Papieskiej Aka-

demii Teologicznej w Krakowie, ale także w swoim

Zgromadzeniu zajmuje się – ogólnie mówiąc – przy-

bliżaniem katechumenom bogactwa liturgii Kościoła

jako przestrzeni spotkania człowieka z Bogiem.

Droga Siostro, w pierwszej rozmowie mówi-

liśmy o miłości miłosiernej Boga do człowieka

w sakramentach świętych w ogóle. Dzisiaj głębiej

pochylimy się nad sakramentem chrztu świętego.

Przypomnijmy najpierw krótko: w jakich okolicz-

nościach i po co Jezus ustanowił ten sakrament?

Nie mamy jednego wydarzenia, jak w przy-

padku np. Eucharystii, w którym Chrystus usta-

nowił wyraźnie chrzest. Kościół ten chrystolo-

giczny wymiar chrztu odczytuje z trzech epizo-

dów. Pierwszy – to jest misterium paschalne:

śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa; to

jest to dzieło zbawcze, które rzeczywiście do-

prowadza nas do Boga i jest źródłem naszego

nowego życia. Poza tym Kościół odwołuje się

do zanurzenia Jezusa w Jordanie (por. Mt 3,13-17) ,

kiedy On sam swoją Osobą Boską dotyka tego

znaku obmycia i przez to go uświęca. Stąd ten

znak chrztu jest – można by powiedzieć – przez

Chrystusa jakby ukazany jako właściwy sposób

wchodzenia w osobową więź z Bogiem. No

i wreszcie misja przekazana Apostołom po zmar-

twychwstaniu, kiedy Jezus powiedział im: Idź-

cie więc i nauczajcie wszystkie narody, udziela-

jąc im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świę-

tego (Mt 28,19) . To w imię tej misji Apostoło-

wie i Kościół może właśnie przez obmycie

chrzcielne wodą doprowadzać ludzi do bliskoś-

ci z Bogiem.

Chrzest przyjmujemy najczęściej w dzieciń-

stwie i może dlatego na ogół za mało wiemy

o bogactwach miłosierdzia, jakie Bóg złożył dla

nas w tym sakramencie. Spróbujemy więc choć

trochę odsłonić to bogactwo. Pierwszy dar, jaki

w tym sakramencie otrzymujemy, to łaska odpusz-

czenia grzechu pierworodnego i wszystkich innych

grzechów. Proszę coś więcej o tej łasce powiedzieć,

bo jak się okazuje, nie bardzo wszyscy ją rozu-

mieją, skoro na ankietowe pytanie: czy można się

spowiadać z grzechu pierworodnego? – odpowia-

dają, że tak.

Może najpierw przypomnijmy różnicę mię-

dzy grzechem pierworodnym, a grzechami oso-

bistymi. Grzech pierworodny to jest ta sytuacja

człowieka, można powiedzieć duchowa, która jest

dziedziczona. Dziedziczone jest to pierwsze nie-

posłuszeństwo ludzi wobec Pana Boga. My nie

musimy się spowiadać z tego, za co nie odpo-

wiadamy w naszej świadomości, w naszej woli,

nie spowiadamy się więc z grzechu pierworod-

nego. Natomiast odpowiadamy za grzechy oso-

biste, to znaczy za te wszystkie sprzeniewierze-

nia się Bogu, które popełniamy świadomie i do-

browolnie. Na chrzcie odpuszczony jest grzech

pierworodny w ramach darmo danej łaski.

Dziecko nie zdaje sobie z tego sprawy, jak wiel-

ki dar otrzymało, pozna go później. Człowiek

www.faustyna.pl

kwiecień, maj, czerwiec 2008

dorosły natomiast, przyjmujący chrzest, zdaje

sobie sprawę z tego dobrodziejstwa Bożego, które

usuwa korzeń nieprawości w duszy. Niemniej jed-

nak dorosły człowiek jest zobowiązany do uświa-

domienia sobie także grzechów osobistych, któ-

re Pan Bóg też w tym sakramencie odpuszcza.

Prawo kanoniczne mówi, że ludzie dorośli, przed

przyjęciem chrztu, powinni obudzić w sobie żal

za grzechy, żywić skruchę za nie, czyli ta świa-

domość grzechów osobistych w sakramencie

chrztu jest założona. Sakrament chrztu charak-

teryzuje się tym, że oczyszcza, obmywa z grze-

chu, usuwa tę przeszkodę, która nas definityw-

nie oddziela od Pana Boga. To jest ten można

powiedzieć negatywny aspekt sakramentu. Ale

jest też jeszcze inny.

Właśnie. W sakramencie chrztu stajemy się

dziećmi Boga. Dla wielu brzmi to tylko, jak kate-

chizmowa formułka. Co to praktycznie oznacza?

Te słowa, chociaż są biblijne, bo dziecięc-

two Boże jest wyrażeniem biblijnym, czasem

w języku potocznym nabierają banalnego cha-

rakteru i właściwie w ostateczności niewiele

znaczą. Otóż, dziecięctwo Boże oznacza god-

ność człowieka, powołanie go do najbliższej re-

lacji z Bogiem. „Konstytucja Duszpasterska

o Kościele” mówi, że godność człowieka opie-

ra się właśnie na tym wybraniu do uczestnictwa

w życiu Bożym. W człowieku powołanym do ta-

kiego uczestnictwa, dokonuje się pewna istotna

zmiana tożsamości: z najdoskonalszego stworze-

nia człowiek staje się dzieckiem Boga, czyli na-

bywa prawo do ścisłego obcowania z Bogiem

i do uczestnictwa w tym, co jest Jemu właściwe.

Nie wyobrażajmy sobie tutaj krainy jakichś dóbr,

tylko po prostu wielorakie bogactwo miłości

i przyjaźni z Bogiem samym, co jest darem nie

do opisania. Możemy starać się o to, by jakoś

tę rzeczywistość opisać, ale wydaje mi się bliż-

sze prawdy to, co mówi św. Paweł i Ewangelia,

że ani oko nie widziało ani ucho nie słyszało…

To są te wszystkie niewyrażalne wręcz dobrodziej-

stwa, które swoje źródło mają w miłosiernej mi-

łości Boga. Żadne przecież dobra nas nie usa-

tysfakcjonują tak jak relacja osobowa, bo jesteś-

my osobami.

Zupełne odpuszczenie win i kar oraz dziecięc-

two Boże, to nie jedyne dary, jakie w tym sakra-

mencie otrzymujemy. Pan Bóg daje nam jeszcze tak

zwane cnoty wlane i dary Ducha Świętego.

My, którzy jesteśmy skażeni grzechem pier-

worodnym, tym – można powiedzieć – nieszczęś-

liwym dziedzictwem, dzięki zanurzeniu się

w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystu-

sa, co się dzieje na chrzcie, uzyskujemy jakby

możliwość życia w odwrotnym kierunku, czyli

zostajemy ukierunkowani na Boga. Na chrzcie

świętym bowiem wraz z nową godnością dane

są również dyspozycje do życia zgodnie z wolą

Bożą, do traktowania świata stworzonego, włas-

nego miejsca w tym świecie, relacji z ludźmi

zgodnie z tym odwiecznym zamysłem Boga, któ-

ry zapewnia nam szczęście i spełnienie najwyż-

szej rangi. Dlatego też człowiek ochrzczony

może liczyć na tę pomoc Bożą daną w tym sa-

kramencie i może na nią liczyć przez całe życie.

Dlatego mówimy o duchowości chrzcielnej, czyli

nieustannym odwoływaniu się do tego daru, któ-

ry jest nieodwołalny. Mówimy, że sakrament

chrztu daje niezatarte znamię, to jest ta gwaran-

cja, której żaden, nawet najcięższy grzech po-

tem popełniony nie jest w stanie zniszczyć, bo

możemy być grzesznikami, możemy się wyrzec

nawet Pana Boga, ale nigdy nie przestaniemy być

Jego dziećmi. Zawsze możemy wrócić, powrót

jest o wiele prostszy, aniżeli dopiero dochodze-

nie do tej godności. Niemniej jednak taki układ

zakłada naszą współpracę. Chrzest, jak każdy

sakrament, nie jest tylko darem, jest także zo-

bowiązaniem. Dlatego też ten apel Chrystusa

o życie według Jego woli, o pójście za Nim, po

prostu apel o duchowość chrzcielną.

Nie powiedzieliśmy wszystkiego o miłosier-

dziu w sakramencie chrztu świętego, ale do te-

matu jeszcze przynajmniej w pewnym zakresie wró-

cimy w następnej rozmowie.

s. M. Elżbieta Siepak ZMBM

www.faustyna.pl

Miłosierdzie Boga w Liturgii - Chrzest.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: