Systemy szpiegostwa elektronicznego.pdf

psz.pl - Hubert Kozieł: Systemy szpiegostwa elektronicznego

http://www.psz.pl/index2.php?option=com_content&task=view&id=220...

Hubert Kozieł: Systemy szpiegostwa elektronicznego

Hubert Kozieł

30.01.2006.

Od zakończenia zimnej wojny agencje wywiadowcze musiały znaleźć jakieś uzasadnienie dla istnienia ich ogromnych

budżetów i dużych stanów osobowych. Zaczęły więc w coraz większym zakresie zwracać uwagę społeczeństw i rządzących

na zagrożenie terrorystyczne jak i problemy bezpieczeństwa ekonomicznego państw.

REKLAMA

Współgrało to zarówno z postępującą globalizacją jaki i próbami państw mającymi na celu okiełznanie światowych trendów

gospodarczych. W efekcie do tradycyjnego szpiegostwa przemysłowego doszło wywiadowcze wsparcie państwa dla

prywatnego biznesu. Obie strony wyciągają z tego wymierne korzyści jednakże tracą konkurujące z nimi przedsiębiorstwa z

innych krajów będące obiektem szpiegostwa jak i rządy tych krajów, gdyż obniżenie konkurencyjności własnych firm

prowadzi min. do spadku PKB danej gospodarki narodowej.

W dzisiejszych czasach technika wyposażyła rządy w niesłychanie potężne narzędzia masowej inwigilacji, które mogą być

użyte na światową skalę. Postaram się przybliżyć Czytelnikom – na wybranych i opisanych w mediach przykładach -

problematykę symbiozy między agencjami wywiadowczymi, rządami i biznesem przejawiającą się w używaniu przez

państwowe agencje systemów szpiegostwa elektronicznego w interesie prywatnych przedsiębiorców.

System ECHELON – zasady działania

System szpiegostwa elektronicznego ECHELON powstał na mocy (tajnego do dziś) porozumienia brytyjsko-amerykańskiego

z 1947 r. Jest on zarządzany przez agencje wywiadowcze takie jak: amerykańska National Security Agency (NSA),

brytyjskie Government Communications Head Quarters (GCHQ), kanadyjska Communications Security Establishment

(CSE), australijski Defense Security Directorate (DSD) i nowozelandzkie General Communications Security Bureau (GCSB).

Jako ,,trzecie strony” porozumienia, które uczestniczą w systemie na określonych warunkach i nie mają do niego pełnego

dostępu wymieniane są Niemcy, Holandia, Japonia, Norwegia, Południowa Korea i Turcja.

System ten może teoretycznie przechwycić i zanalizować każdą rozmowę telefoniczną, przekaz radiowy lub satelitarny,

faks, teleks oraz e-mail na Ziemi. Jego dzienna wydajność to możliwość przechwycenia 3 miliardów przekazów. Opiera się

on na stacjach nasłuchowych i satelitach szpiegowskich oraz superkomputerach analizujących przechwycone wiadomości

pod kątem ,,słów kluczy”. Wiadomości są filtrowane przez specjalne programy zwane słownikami, które przeszukują

przekaz pod kontem określonych słów, wyrażeń, adresów, numerów telefonów a czasem nawet głosów. Ostatecznie część

wiadomości dobrana pod względem ich trafności zostaje przekształcona na tekst po odfiltrowaniu, przeczytaniu i

przesłuchaniu przez system. Każda zanalizowana wiadomość jest następnie oznaczana za pomocą czterocyfrowego kodu

określającego jej zawartość i pochodzenie (np. 5535 może oznaczać japoński tekst dyplomatyczny) oraz datę, czas i kod

stacji nasłuchowej. Do adresu dodawany jest kod zamawiającej agencji (np. OSCAR-OSCAR na określenie NSA).

Następnie wiadomość jest przesyłana poprzez system komputerowy PLATFORM do siedziby zamawiającej agencji. Potem za

obróbkę informacji zabierają się analitycy, którzy mogą zarówno dokonać pełnego tłumaczenia danej wiadomości i zamiany

jej w raport analityczny jak i dokonać wyciągu z setki różnych rozmów zawierającego najważniejsze informacje o danej

sprawie rozpoznania operacyjnego. Siłą systemu ECHELON jest więc nie tyle jego zdolność przechwytywawcza, co

umiejętność filtracji ważnych dla danej agencji wywiadowczej informacji.

Jednakże zarówno NSA jak i inne strony paktu zaprzeczają jakimś nadzwyczajnym zdolnościom ECHELONU. Podkreślają, że

mają poważne problemy techniczne, kłopoty sprawia im monitorowanie Internetu, a jeszcze większe kabli

światłowodowych, wzrasta liczba danych do przechwycenia, analitycy są zapracowani itp., itd.

Z drugiej strony niektórzy wątpią w zapewnienia NSA o jej niekompetencji. Ekspert od kryptologii w „Sun Microsystems

Whitfield Diffie” mówi np. że: ,,To do czego agencja chce nas dzisiaj przekonać, to to, że dawniej byli świetni, obecnie

jednak mają trudności z przeczytaniem gazety, Internet jest dla nich zbyt skomplikowany, jest w nim za duży przepływ i

nie mogą znaleźć tego czego chcą. Ale prawdą jest, że oni to mówili przez wiele lat. To wygodne dla NSA, gdy jej cele

sądzą, że ma ona kłopoty.” Poza tym, tego rodzaju argumenty zawsze się sprawdzają podczas debat budżetowych.

Tak czy inaczej, ECHELON się rozbudowuje. Stacje nasłuchowe obejmują swym zasięgiem prawie całą Ziemię i

przechwytują również przekazy z komercyjnych satelitów telekomunikacyjnych. Do największych stacji zaliczają się: Fort

Mead (USA, siedziba NSA), Geraldton (Australia), Menwith Hill (Wielka Brytania), baza lotnicza Misawa (Japonia),

Morwenstow (W.B.), Pine Gap (Australia), Sabana Seca (Puerto Rico), Shoal Bay (Australia), Shugar Grove (USA), Yakima

(USA), Waihopai (Nowa Zelandia) i West Cape (Australia). Inne istniejące stacje znajdują się w Alert (Kanada), Agios

Nikolaos (Cypr), Bremerhaven (Niemcy), Buckley (USA), Chicksands (W.B.), na Wyspie Diego Garcia (wspólna stacja USA i

W.B.), Digby (W.B.), bazie lotniczej Elmendorf (USA), Feltwell (W.B.), Fort Gordon (USA), Gander (Kanada), na

Gibraltarze, Grieshiem (Niemcy), na Guam, Karamursel (Turcja), Kunia (USA), Leitrim (Kanada), na Malcie, w Masset

(Kanada), Medina Annex (USA), w bazie lotniczej Osan (Południowa Korea), w Rota (Hiszpania) i Silvermine (RPA). Jak na

razie nie znalazły potwierdzenia plotki o stacji nasłuchowej ECHELONu w Pyrach pod Warszawą.

1 z 6

2011-07-19 07:49

psz.pl - Hubert Kozieł: Systemy szpiegostwa elektronicznego

http://www.psz.pl/index2.php?option=com_content&task=view&id=220...

Inwigilacja jest prowadzona nie tylko poprzez przechwytywanie sygnałów satelitarnych czy radiowych. W 1997 r. podczas

procesu dwóch pacyfistek, które dokonały najścia na stację nasłuchową ECHELONu w Manwith Hill w Anglii, wyszło na jaw,

że British Telecom przeprowadziła przez stację trzy najważniejsze kable światłowodowe w kraju, dając tym samym NSA i

GCHQ dostęp do jądra brytyjskiego systemu telekomunikacyjnego.

Istnienie systemu zostało potwierdzone zarówno przez raport Parlamentu Europejskiego z dnia 5 września 2001 r. oraz w

artykule byłego szefa CIA Jamesa Woosleya w Wall Street Journal z 17 marca 2000 r.

ECHELON – aspekt ekonomiczny

Przed 11 września 2001 r. inwigilacja własnych obywateli przez agencje wywiadowcze w USA i innych państwach

sygnatariuszach paktu UKUSA była objęta szeregiem restrykcji prawnych.

Jednakże zarówno NSA jak i inne zaprzyjaźnione agencje skutecznie omijały te przepisy np. zlecając innym inwigilację

swym sojusznikom (np. GCHQ zlecała takie zadania NSA). System ten powstał w celu szpiegowania ZSRR i innych państw

komunistycznych oraz popierających terroryzm. Był on później wykorzystywany również z powodzeniem przeciwko

terrorystom i kartelom narkotykowym. Zaczął on wzbudzać kontrowersje gdy okazało się, że jest on również

wykorzystywany przeciwko różnym skonfliktowanym z rządami organizacjom politycznym i mediom (Amnesty

International, Greenpeace, Guardian). Równie ważna, lecz o wiele bardziej kontrowersyjna była jednak rola ECHELONu w

szpiegostwie gospodarczym na rzecz prywatnego biznesu.

W amerykańskim Departamencie Handlu istnieje mała lecz ważna komórka o nazwie Biuro Współpracy Wywiadu.

Przekazuje ono dane pochodzące od organizacji wywiadowczych do zamawiających je amerykańskich firm. Według byłego

dyrektora Komitetu Doradczego ds. Wywiadu przy prezydencie Nixonie Geralda Burke’a, początki symbiozy wywiadowczo-

biznesowej sięgają roku 1970: ,,Ze wszech miar rekomendowaliśmy, aby od tej chwili ekonomiczny wywiad był traktowany

jako jedna z funkcji wchodzących w skład pojęcia bezpieczeństwa państwa i by cieszył się takimi priorytetami, jak wywiad

dyplomatyczny, wojskowy i techniczny” . W roku 1993 prezydent Clinton zacieśnił tą współpracę poprzez powołanie

Narodowej Rady Ekonomicznej (National Economic Council) mającej min. zajmować się współpracą pomiędzy agencjami

wywiadowczymi a prywatnym biznesem w imię wzmacniania znaczenia USA w zglobalizowanej gospodarce.

Wkrótce wraz z kolejnymi publikacjami prasowymi świat zaczął się przekonywać o sile tego aliansu. W 1997 r. magazyn

,,Insight” opisał jak w 1993 r. prezydent Clinton polecił CIA i NSA przeprowadzenie szerokiej akcji wywiadowczej w czasie

konferencji APEC w Seattle. Z tej okazji w ponad 300 pokojach hotelowych zainstalowano aparaturę podsłuchową. Zdobyte

informacje wykorzystano w negocjacjach dotyczących zdobycia kontraktów na wydobycie ropy naftowej i budowę

elektrowni wodnych w Wietnamie, o co starały się firmy wspierające finansowo Partię Demokratyczną w trakcie poprzedniej

kampanii wyborczej.

Bush senior nie był jednak gorszy od Clintona. W 1990 r. ,,Der Spiegel” ujawnił, że NSA przechwyciła informację dotyczące

kontraktu pomiędzy Indonezją a japońską korporacją NEC na produkcję satelitów. W efekcie w negocjacje wtrącił się Bush i

kontrakt rozdzielono pomiędzy NEC i AT&T.

ECHELON wykorzystywany był bardzo często podczas okresu rywalizacji handlowej USA-Japonia na początku lat ’90-tych.

We wrześniu 1993 r. Clinton naciskał na to, by zajęto się sprawą produkcji przez Japończyków samochodów o tzw.

,,zerowej emisji” i przekazano zdobyte informacje koncernom: Ford, General Motors i Chrysler.

W 1995 r. ,,New York Times” ujawnił, że NSA i CIA zaangażowały się w dostarczanie zespołowi amerykańskiego

przedstawiciela handlowego, szczegółowych danych o prowadzonych w Genewie negocjacjach dotyczących sporu z

japońskimi firmami motoryzacyjnymi.

Były szef CIA James Woolsey przyznał się do tego, że NSA szpiegowała europejskie firmy. ,,Szpiegowaliśmy was, bo

dawaliście łapówki” – wyjaśniał Woolsey dodając - ,,(Europejskie) produkty są często droższe i/lub mniej zaawansowane

technicznie od amerykańskich. W efekcie często dają łapówki” . W ten sposób Airbus stracił wart 6 mld dolarów kontrakt w

Arabii Saudyjskiej, po tym jak NSA ujawniła, że ta europejska firma przekupywała saudyjskich oficjeli. Kontrakt dostały

amerykańskie firmy.

To właśnie ,,agresywnym lobbingiem” ze strony konkurencji uzasadniane jest wykorzystywanie systemu Echelon do

szpiegostwa przemysłowego. Raport Komisji Wywiadu Kongresu USA z 1994 r. wskazuje, że ,,centrum społeczności

wywiadowczej na tym obszarze skoncentrowało się na ostrzeganiu amerykańskich decydentów o międzyrządowych

wysiłkach lobbystycznych mających na celu osłabienie pozycji amerykańskich firm w międzynarodowym handlu. (...)

Przegląd danych wywiadowczych od 1986 r. wskazuje na 250 spraw agresywnego lobbingu prowadzonego przez obce rządy

na rzecz ich krajowych przedsiębiorstw, które konkurują z amerykańskimi firmami” . Raport dodaje, że od początku

administracji Clintona 72 takie sprawy dotyczące łącznie 30 mld dolarów są w zainteresowaniu wywiadu.

Jednakże raport nie wspomina, że rząd USA też był w taki agresywny lobbing zaangażowany. W 1994 r. prezydent Clinton

podpisał jednego dnia szereg porozumień handlowych z Indonezją wartych 40 mld dolarów. Wśród nich była warta 2,6 mld

dolarów umowa na budowę elektrowni atomowej w Paiton na Jawie. Córki prezydenta Suharto otrzymały udziały w

projekcie warte 150 mln dolarów.

Anglosaskie szpiegostwo wywołuje już tradycyjnie wielkie kontrowersje we Francji – i nie bez powodu. W 1994 r. NSA

przechwyciła rozmowy telefoniczne prowadzone pomiędzy przedstawicielami rządu Brazylii a francuską firmą Thomson-CSF

dotyczące zakupu systemów radarowych. Tak się akurat złożyło, że o ten sam kontrakt starała się amerykańska korporacja

Raytheon, a że przy okazji Francuzi wręczali łapówki Brazylijczykom... W efekcie Raytheon uzyskał kontrakt i złożył przy

2 z 6

2011-07-19 07:49

psz.pl - Hubert Kozieł: Systemy szpiegostwa elektronicznego

http://www.psz.pl/index2.php?option=com_content&task=view&id=220...

tym wiele mówiące podziękowania dla Departamentu Handlu, który ,,pracował bardzo często nad poparciem

amerykańskiego przemysłu przy tym projekcie”. W lutym 2000 r. francuska minister sprawiedliwości Elisabeth Guigou

oświadczyła w parlamencie, że system Echelon został przestawiony ze szpiegowania terrorystów i państw zbójeckich na

szpiegowanie ekonomicznej konkurencji. Rzecznik amerykańskiego Departamentu Stanu James Rubin szybko zaprzeczył

mówiąc: ,,Agencje wywiadowcze USA nie mają na celu angażowania się w szpiegostwo przemysłowe oraz w to by zdobywać

sekrety handlowe dla korzyści jakiejkolwiek amerykańskiej firmy lub firm” . Oskarżany o wspólnictwo w szpiegowaniu

Francuzów i bycie ,,amerykańskim koniem trojańskim w Europie” brytyjski premier Tony Blair również zaprzeczył

wszystkim zarzutom, dodając, że sprawę regulują ścisłe przepisy, które są zawsze przestrzegane. Francuzów to jednak nie

przekonało...

Zdarzały się też przypadki, gdy USA wygryzały brytyjską konkurencję. Chodzi tu min. o kontrakty inżynieryjne,

energetyczne i telekomunikacyjne na Filipinach, w Malawi, Peru, Tunezji i Libanie. W Indiach śledzono brytyjską strategię

negocjacyjną w walce o kontrakt na budowę 700MW elektrownię koło Bombaju. Kontrakt ostatecznie otrzymały Enron,

General Electric i Betchel. W 1995 r. General Electric pokonało silną brytyjską, francuską, niemiecką i włoską konkurencję w

walce o kontrakt na budowę budowę elektrowni w Tunezji. Również z pomocą Narodowej Rady Ekonomicznej.

Jednakże sojusznicy z paktu UKUSA nie siedzieli bezczynnie. Przypadkowe przechwycenie rozmowy telefonicznej

amerykańskiego ambasadora w Kanadzie w 1981 r. dostarczyło Kanadyjczykom szczegółów na temat strategii USA w

rozmowach dotyczących dostaw zboża dla Chin. W efekcie Kanadyjczycy przelicytowali Amerykanów i wart 2,5 mld dolarów

kontrakt dostała Kanadyjska Rada Pszeniczna. Rok później Kanada w ten sam sposób uzyskał kontrakt na dostawę pszenicy

do Meksyku wart 50 mln dolarów.

W latach ’90-tych doszło z kolei do śledztwa prowadzonego przez rząd kanadyjski po tym jak rząd Meksyku wniósł protest

w sprawie podsłuchiwania jego przedstawicieli handlowych w czasie negocjacji NAFTA w latach 1992-93, co ujawniła

zatrudniona w CSE analityk Jane Shorten.

Jednakże nie tylko zagraniczne firmy są podsłuchiwane. Brytyjska premier Margaret Thatcher wydała GCHQ rozkaz

inwigilacji międzynarodowego magnata prasowego Roberta Maxwella w interesie Banku Anglii.

Gdy Wietnam chciał zakupić od pewnego amerykańskiego biznesmena dwa używane Boeingi 737, prawa wolnego rynku

zostały zakłócone przez NSA, w efekcie sekretarz handlu Ron Brown przyznał Wietnamczykom dogodne kredyty na zakup

nowych dwóch nowych Boeingów 737. Tak się akurat składa, że wiele firm będących odbiorcami informacji z inwigilacji jest

zaangażowanych w dostarczanie technologii dla systemu Echelon i zarządzających nim agencji wywiadowczych. Są to min.:

Lockheed, Boeing, Loral, TRW i Raytheon. W ten sposób za pieniądze podatników prywatny biznes walczy z krajową i

zagraniczną konkurencją.

Wszystkie te aspekty wzbudziły niepokój Parlamentu Europejskiego, który potwierdził istnienie opisanych praktyk w

,,Końcowym raporcie o istnieniu globalnego systemu przechwytywania prywatnej i komercyjnej komunikacji” z 5 września

2001 r. oraz raporcie STOA (Scientific and Technical Options Assesment) z września 1999 r. Raport zalecał obywatelom Unii

Europejskiej szyfrowanie wiadomości. Jest to utrudnione gdyż, wiele firm informatycznych korzysta z informacji

zdobywanych dzięki Echelonowi jak również dostarcza dla tego systemu technologie. USA ponadto wydały zakaz eksportu

niektórych technologii kryptograficznych. W kwietniu 2004 r. Unia Europejska zdecydowała się wydać 11 mln euro na

budowę systemu SECOQC opartego na kwantowej kryptografii i rzekomo odpornego na działanie Echelonu.

Onyx – czyli nie tylko Amerykanie podsłuchują

System Onyx to system nasłuchu elektronicznego stworzony przez Konfederację Szwajcarską. Jego budowę rozpoczęto w

roku 2000 a zakończono w 2005. Koszt jego powstania wyniósł według deputowanego Szwajcarskiej Rady Narodu Wernera

Mati 100 mln franków szwajcarskich.

Opiera się on tych samych zasadach działania co Echelon, działa jednak na mniejszą skalę. Monitoring cywilnej i wojskowej

komunikacji (przekazów radiowych, telefonicznych, faksów, Internetu) zapewniają trzy stacje nasłuchowe: Leuk (kanton

Valois) oraz Zimmerwald i Heimenschwand (kanton Berno).

Jak na razie system Onyx nie wzbudza kontrowersji w zakresie bezpieczeństwa ekonomicznego państw.

Program Promis – Święty Graal inwigilacji

Sprawa programu Promis, choć mało znana już zdołała obróść w legendy. Wielu ludzi wątpi nawet w jego istnienie.

Jednakże wiele elementów tej sprawy zyskało niezależne potwierdzenie, jak choćby dokumenty Kongresu USA czy akta

spraw sądowych z nią związanych.

Program Promis czyli „Prosecutor’s Menagement Information System” został stworzony przez byłego pracownika NSA Billa

Hamiltona w latach ’70-tych na potrzeby Departamentu Sprawiedliwości USA. Od tego czasu był stale modernizowany.

Promis umożliwiał integrację baz danych znajdujących się na różnych komputerach. Umożliwiało to śledzenie ruchu ludzi na

całym świecie. Np. dana osoba przenosiła się do innego stanu ze zmienionym nazwiskiem, to można było ją wyśledzić za

pomocą Promisu przeszukując w bazach danych wszelkich aspektów jej działalności, znaleźć wspólne czynniki

charakteryzujące daną osobę i tym sposobem znacznie zawęzić obszar poszukiwań. Np. jeżeli osoba X zaczęła używać

więcej wody i gazu w swoim mieszkaniu, to znaczy, że może mieć gości. Gdy sprawdzi się dane jej przyjaciół, to jeden z

nich mógł w tym samym czasie znacznie obniżyć zużycie wody w swoim domu, więc najprawdopodobniej mieszka on u

osoby X.

3 z 6

2011-07-19 07:49

psz.pl - Hubert Kozieł: Systemy szpiegostwa elektronicznego

http://www.psz.pl/index2.php?option=com_content&task=view&id=220...

Hamilton wydzierżawił program Departamentowi Sprawiedliwości, który zaraz potem złamał warunki umowy i zaczął we

współpracy z NSA nielegalnie kopiować program. Było to powodem późniejszego długoletniego procesu sądowego i

dochodzenia Kongresu. We wrześniu 1992 r. Komitet Sądowniczy Izby Reprezentantów wydał Raport Śledczy, w którym

potwierdzono fakt rządowej kradzieży i nielegalnego rozpowszechniania Promisu w kraju i zagranicą. Nakazano w nim

wypłacenie odszkodowania należącej do Hamiltona firmie Inslaw.

Dlaczego Departament Sprawiedliwości nielegalnie kopiował i sprzedawał program Promis i jakie to miało konsekwencje?

Mamy tu do czynienia z jedną z największych intryg wywiadowczych XX-go wieku. Promis był łakomym kąskiem dla wielu

agencji wywiadowczych na świecie walczących z terroryzmem i/lub polityczną opozycją. Chętnie został zakupiony przez

wywiad RPA i był z powodzeniem używany przeciwko czarnym radykałom. W Gwatemali do 1985 r. dzięki Promisowi niemal

całkowicie pozbawiono swobody ruchu większość opozycjonistów. Z powodzeniem wykorzystywano go przeciwko IRA i

OWP.

Ale w tej historii było też ,,drugie dno”. W 1982 r., natychmiast po kradzieży Promisu przez Departament Sprawiedliwości,

został on wyposażony przez Amerykanów przy dużej współpracy ze strony służb izraelskich w specjalne ,,boczne drzwi” –

trojana który umożliwiał każdemu, kto wyposażony jest w modem i specjalne hasło na niewykrywalne włamanie się do

komputera, na którym zainstalowano Promis.

A było się do czego włamywać. Zarówno amerykańskie jak izraelskie służby działające min. przez pośrednika – brytyjskiego

magnata prasowego Roberta Maxwella zdołały sprzedać spreparowaną wersję Promisu takim krajom jak Wielka Brytania,

Australia, Kanada, RPA, Korea Południowa, Brazylia, Chile, Kolumbia, Gwatemala, Nikaragua, Turcja, Pakistan, Syria,

Jordania czy Irak. Robert Maxwell sprzedał też Promis krajom Bloku Wschodniego, chcącym wykorzystać go do śledzenia

opozycji. Jeszcze w roku 1991, w chwili zamachu stanu przeciwko Gorbaczowowi, sowieckie GRU używało Promisu. Tak

samo jak polskie SB.

Zarówno amerykańskie jak i izraelskie służby miały dostęp do sekretów wywiadowczych – w tym ekonomicznych państw, w

których instytucjach rządowych zainstalowano program Promis. Co więcej, Promis sprzedano również instytucjom

finansowym, które wykorzystywały go zbierania danych o transakcjach finansowych prowadzonych na całym świecie.

Zakupił go min. bank BCCI używany przez terrorystów i służby specjalne z całego świata do prania brudnych pieniędzy. W

1985 r. sprzedano Promis bankowi Credit Suise – umożliwiając agencjom wywiadowczym sprawdzanie stanów kont wielu

prominentów. Wykorzystywały to skrzętnie izraelskie służby, które pobierały ,,datki” od obywateli izraelskich, którzy łamali

krajowe prawo dewizowe. Wkrótce potem Promis zakupiła większość największych banków na świecie. W niektórych z nich

ulepszone wersje Promisu są do dzisiaj używane. Daje to możliwość przewidywania rozwoju światowych trendów

gospodarczych i kształtowania tendencji ekonomicznych jak również angażowania się w całkowicie bezpieczne

krótkoterminowe transakcje rynkowe dla osób posiadających dostęp do trojana umieszczonego w Promisie. Znacznie też

ułatwia spekulację destabilizującą. Dzięki trojanowi umieszczonemu w Promisie można też najprawdopodobniej oczyszczać

konta bankowe. Promis w niepowołanych rękach może wywołać więc niezwykle destruktywne skutki dla światowej

gospodarki.

Microsoft _NSAKEY – Promis razy tysiąc?

W sierpniu 1999r. pracujący w korporacji Cryptonym informatyk Andrew Fernandez odkrył, że w oprogramowaniu Microsoft

Windows NT oprócz standardowego klucza do szyfrów (oznaczonego KEY) znajduje się drugi klucz oznaczony jako NSAKEY.

Oznacza to, że NSA może mieć bardzo ułatwiony dostęp do danych szyfrowanych w systemie Windows jak również

ułatwione włamywanie się do komputerów z zainstalowanym systemem Windows.

Microsoft szybko zaprzeczył wszystkim oskarżeniom oznajmiając, że ,,ten klucz to klucz Microsoftu. Jest on obsługiwany i

strzeżony przez Microsoft i nie dzieliliśmy go z żadną inną stroną.” Klucz miał się nazywać NSAKEY, gdyż NSA jest

instytucją upoważnioną do przeglądu technicznego kontroli eksportu, więc wspomnienie NSA w nazwie klucza oznacza, że

jest on zgodny z kryteriami amerykańskiego eksportu. Klucz ten ma być poza tym tylko dodatkowym kluczem na wypadek

utraty klucza głównego (_KEY). Inni specjaliści jednakże wskazują, że istnieją lepsze sposoby zabezpieczenia się przed

utratą klucza głównego niż stworzenie dwóch kluczy.

We wrześniu 1999 r. brytyjski dziennikarz Duncan Campbell napisał, że NSA uzgodniła z Microsoftem umieszczanie

specjalnych kluczy w we wszystkich wersjach Windowsów począwszy od 95-OSR2. Umieszczenie w najpopularniejszym

systemie operacyjnym świata ,,bocznych drzwi” w ogromny sposób ułatwia NSA inwigilowanie zarówno obywateli jak i firm

z wszystkich rozwiniętych państw świata i ma to kolosalne znaczenie dla bezpieczeństwa ekonomicznego.

W lutym 2000 r. wyszło na jaw, że francuski wywiad wojskowy przygotował w 1999 r. raport, w którym poruszono kwestię

_NSAKEY. W raporcie tym stwierdzono, że NSA umieściło sekretne programy w oprogramowaniu Microsoftu. Raport

stwierdzał, że ,,wygląda na to, że stworzenie Microsoftu było w ogromnym stopniu wspomagane, przynajmniej finansowo,

przez NSA i że IBM został skłoniony do zaakceptowania systemu MS-DOS przez tą samą administrację.” Według

francuskiego opracowania, wśród personelu Gatesa znajdują się agenci NSA. Pentagon jest rzekomo największym klientem

Microsoftu na świecie.

Carnivore

4 z 6

2011-07-19 07:49

psz.pl - Hubert Kozieł: Systemy szpiegostwa elektronicznego

http://www.psz.pl/index2.php?option=com_content&task=view&id=220...

”Carnivore” („Mięsożerca”) jest stworzonym przez FBI systemem przechwytywania e-maili. Prace nad nim trwały

prawdopodobnie od roku 1996, ale oficjalnej inauguracji systemu dokonano w lutym 1997 r. Wówczas nosił on nazwę

„Omnivore” („Wszystkożerca”). Wzbudził jednakże wielkie kontrowersje wśród opinii publicznej, więc postanowiono w

czerwcu 1999 r. zmienić nazwę i ograniczyć zakres e-maili przechwytywanych przez system. Krytyka jednak nie ustała,

więc zmieniono nazwę na DCS1000. W lutym 20005r. wobec groźby dochodzenia Kongresu USA, FBI przestała używać

„Carnivore” przerzucając się na podobne, komercyjne systemy. /

FBI nie potwierdza ani nie zaprzeczała jakimkolwiek doniesieniom o budowie technicznej „Carnivore’a”, ale oponenci

systemu wymusili na niej ujawnienie informacji technicznych – z wyjątkiem kodu źródłowego. Wiadomo, że program

„Carnivore” był instalowany u dostawców usług internetowych i działał na zasadzie sniffera, czyli programu monitorującego

przepływ informacji w Internecie wychwytującego poszukiwane słowa czy adresy e-mailowe.

Przedstawiciele FBI zapewniali, że program nie może być użyty bez zgody providera usług internetowych i odróżnia

komunikację otwartą od poufnej (transakcje finansowe, zakupy w Internecie), jednakże krytycy wskazywali, że system ten

nie posiada wystarczających zabezpieczeń przed nadużyciami.

Eksperci z Illinois Institute of Technology Research odkryli, że „Carnivore” nie posiada narzędzia wymagającego autoryzacji

sądu dla prowadzonego podsłuchu. W listopadzie 2001 r. odkryto istnienie programu o nazwie ,,Magic Latern” będącego

,,dodatkiem” do „Carnivore’a” stworzonym w ramach projektu ,, Enhanced Carnivore Project Plan”. ,,Magic Latern” jest

programem, który odtwarza uderzenia przycisków klawiatury danego komputera. Niektóre firmy produkujące programy

antywirusowe zawarły umowy z FBI, na mocy których zobowiązywały się one do tego, że ich produkty nie będą wykrywały

,,Magicznej Latarni”. W powiązaniu z nim miała powstać baza danych o nazwie ,,Cyber Knight”, która zbierałaby dane

uzyskane poprzez monitoring e-maili, chatroomów, wiadomości z komunikatorów i połączeń z telefonów internetowych.

Miałaby ona również zbierać wszelkie klucze do kodów.

Szpiegostwo elektroniczne – prywatyzacja i kapitalizm polityczny

Wraz z rozwojem technologii wzrasta rola działalności szpiegowskiej prowadzonej przez prywatnych przedsiębiorców.

Państwo tym samym traci monopol na inwigilację. Według firmy Ernst & Young LLP, 39 procent szpiegostwa

przemysłowego dokonywane jest przez konkurentów, 19 procent przez klientów, 9 procent przez dostawców i tylko 7

procent przez służby specjalne. Tendencję te potwierdza raport STOA Parlamentu Europejskiego. Według niego wzrasta

liczba firm prywatnych zajmujących się szpiegostwem – wiele z nich jest zakładanych przez byłych pracowników służb

specjalnych. Często wielkie firmy zatrudniają byłych szpiegów zarówno w celu wzmocnienia bezpieczeństwa własnych

przedsiębiorstw, uzyskania kontaktów (często o charakterze korupcyjnym) ze światem polityki, wojska i służb specjalnych

oraz zorganizowania działalności szpiegowskiej na rzecz firmy.

Jednakże wraz z postępującą globalizacją pojawiają się też ze strony państw próby zapanowania nad ,,niewidzialną ręką

rynku” i uporządkowania światowych trendów. Jest to zrozumiałe, gdyż rząd powinien angażować się w obronę interesów

obywateli z ramienia których sprawuje władzę. Stąd też wynikła owa - tak widoczna w przypadku systemu Echelon –

specyficzna symbioza pomiędzy służbami specjalnymi a biznesem. Państwo korzysta na tym, że krajowy kapitał odnosi

sukcesy na rynkach zagranicznych. Korzysta z podatków płaconych przez wielkie firmy i popiera tworzony przez nie rozwój

technologiczny. Jest zadowolone z nowych miejsc pracy tworzonych przez sektor prywatny i popularyzacji krajowej marki

zagranicą.

Firmy korzystają chętnie z pomocy państwa w eliminacji konkurencji i pomocy przy załatwianiu wielkich zagranicznych

kontraktów. Chętnie wykorzystują wykradzioną przez szpiegów obcą technologię. Odwdzięczają się wspomagając swą

technologią kompleks militarno – wywiadowczo - przemysłowy, finansując niektóre operacje wywiadowcze i zatrudniając

później u siebie byłych szpiegów, wojskowych i polityków. Często te ,,kazirodcze związki” mają charakter korupcyjny, ale

trudno je wyeliminować, gdyż dla obu stron przynoszą ogromne korzyści. Także w przypadku wykorzystywania

państwowych systemów inwigilacji dla celów prywatnego biznesu.

Bibliografia:

Ari Ben-Menashe ,,Profits of war”, Sydney 1992

William Blum, ,,Państwo zła”, Warszawa 2003

Jelle van Buuren ,,Echelon in Holland”, heise.de 11 IV 2000 r.

Duncan Campbell ,,Somebody’s listening”, ,,New Statesmen” 12 VIII 1988 r.

Duncan Campbell ,,Inside Echelon”, heise.de 25 VII 2000 r.

Duncan Campbell, Paul Lashmar ,,US Spy Agencies Now Probing British & Euro Industry”, ,,Independent” 3 VII 2000 r.

DEVELOPMENT OF SURVEILLANCE TECHNOLOGY AND RISK OF ABUSE OF ECONOMIC INFORMATION, European Parliament

(Scientific and Technical Options Assessment), XII 1999 r.

Robert Dreyfuss, “Company Spies”, Mother Jones, maj/czerwiec 1994

5 z 6

2011-07-19 07:49

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: