ŚPIĄCY RYCERZE.pdf

ŚPIĄCY RYCERZE

W Tatrach jest za Kościeliskami taka turnia, czyli skała, którą

nazywają: Pisana. Mówią o niej górale, że tam w głębi leży

wojsko uśpione, a to wojsko kiedyś się zbudzi.

Skąd się o tym dowiedzieli? Opowiem.

Młody kowal miał kuźnię niedaleko Zakopanego. Był to

porządny człowiek, wszyscy lubili go i szanowali. Nazywał się

Fakla.

Miał on znajomego juhasa, który pasał owce na halach. Siedli

sobie kiedyś przed kuźnią i rozmawiali. Fakla powiedział:

- Patrzy człowiek na te góry i turnie, patrzy, ale co w nich jest w

środku, nikt nie wie.

Juhas pyknął z fajeczki i zauważył:

- Wiesz co, o Pisanej gadają, ze w niej jest złota kaczka.

Słyszałeś ?

- Nie wiem nic - zdziwił się kowal. - Jakaż to kaczka?

- A no, powiedziałem ci: złota kaczka. Pływa po jeziorze, tam w

środku skały. Z tego jeziora wypływa Dunajec. Ta kaczka znosi

diamentowe jaja, ale tylko jedno na rok.

- Ej, zęby tak wiedzieć, którego dnia ta kaczka się niesie! Żeby

tak podebrać diamentowe jajo! - zakrzyknął Fakła.

Juhas na to:

- Myślisz, ze nie próbowałem? Wlazłem już raz w ten żleb, z

którego woda wypływa. Dobierałem się w głąb, ile mogłem, ale

nie dałem rady. Woda była taka zimna, jakbym wpadł w

przerębel. A tu mrok, żleb coraz węższy, skały po bokach coraz

wyższe...

- Ja bym przelazł!

- Tak ci się zdaje, boś nie próbował. Wiesz przecie, że ze mnie

chłopak mocny, po skałach chodzić przywykłem i byle czego się

nie ulęknę, a nie udało się.

Pomilczeli chwilę, potem juhas dodał:

- Był podobno taki, co wlazł w głąb Pisanej. Ale i on też nie

doszedł aż do jeziora z kaczką. Bo strzegą jej młode boginki, a

one tak tego chłopaka wabiły i tumaniły, że gonił za nimi to tu,

to tam i ani się spostrzegł, jak go wyprowadziły z powrotem do

żlebu. Wtedy skała się zatrzasnęła i musiał zawrócić.

Po tej rozmowie kowal myślał nad tym, jak by się dostać w głąb

turni. Ale przynoszono mu wciąż nową robotę, więc tę wyprawę

odkładał.

Aż tu pewnego ranka, kiedy był w kuźni sam, przyszedł do

niego nieznany gość, cały w żelazną zbroję zakuty, nawet na

głowie miał hełm stalowy. Twarz jego była młoda i dziwnie

piękna, ale długa broda zwisała mu aż po pas.

Pochwalił Pana Boga, położył na ławie ciężką sakwę i powiedział

- Chciałbym, żebyś mi waść wykuł złote podkowy i klińce do ich

przybijania. Czy podejmiesz się tej roboty?

- Czemu nie - odpowiedział Fakla - od tego jestem kowalem.

Tylko musielibyście dać złoto na podkowy, bo skąd bym je

wziął?

Wojak otworzył sakwę, a tam były złote dukaty i połamane

złote podkowy.

Zabrali się do pracy. Fakla kuł, wojak poruszał miech. Robota

szła tak wartko, że słońce stało jeszcze wysoko, kiedy

skończyli.

Wtedy tamten kazał Fakli złożyć to wszystko do torby i pójść z

nim w góry. Wojak szedł przodem, a Fakla z podkowami za nim.

Minęli Kościeliska, zaszli pod Pisaną, aż tu wojak obraca się ku

Fakli i mówi:

- Teraz się nie bój, ale pamiętaj, żebyś mi się cicho sprawował.

I niech cię Bóg broni, żebyś miał zakląć, bo mogłaby z tego

wyniknąć bieda.

Weszli między głazy i szczeliny, a skały jakby się przed nimi

rozstępowały.

Po mozolnej wędrówce znaleźli się wreszcie w głębi turni.

Mroczno tam było, tylko gdzieś z boku trochę światła wpadało

do pieczary przez mały otwór w skale.

Fakla rozejrzał się ostrożnie dookoła, a tam tyle ludzi! Wszyscy

leżą, głowy mają oparte o siodła, na sobie zbroje, a brody po

pas.

- Co to za jedni ? - zapytał szeptem tego wojaka, co go tu

wprowadził.

Tamten odpowiedział:

- To jest polskie wojsko uśpione. Przyjdzie czas, że ci rycerze

się pobudzą i pójdą walczyć za wiarę. Będzie wtedy okrutna

wojna. Zacznie się gdzieś daleko, ale skończy się tutaj, koło

Zakopanego, na żelaznym mostku w Kuźnicach.

Były w tej pieczarze także konie. Należało niektóre z nich

przekuć. Kowal dobierał podkowy i wbijał klińce, a wojak

trzymał koniom nogi.

Kiedy ukończyli robotę, wojak nabrał strużyn z kopyt, nasypał

ich pełno kowalowi do torby i mówi:

- Masz tu waść zapłatę.

Fakla pomyślał, że rycerz z niego kpi. Ale nie sprzeczał się, choć

markotno mu było, że cały dzień stracił darmo. Co prawda

widział za to coś jeszcze ciekawszego niż złota kaczka, bo całe

starodawne wojsko uśpione.

Słyszał już od niektórych górali, że takie wojsko gdzieś śpi w

Tatrach pod ziemią, ale nikt nie wiedział, w którym miejscu.

Dopiero teraz się okazało, że ono śpi pod Pisaną.

Byli i tacy, co powiadali, że to sam król Chrobry ze swoją

drużyną i że jak oni się zbudzą i pójdą w bój, to zwyciężą

wszystkich wrogów, a Polska stanie się taka potężna jak nigdy

przedtem.

Rozmyślając o tym wszystkim wyszedł Fakla z pieczary. Kiedy

nikt go już nie mógł widzieć, wysypał strużyny do potoku. "Po

co mam to dźwigać, co mi po tym", myślał.

Wtem poczuł, gdy wyszedł na pole, że coś mu się w torbie

kołacze. Zajrzał - a to kilkanaście złotych dukatów! Nie

wszystkie strużyny wytrzepał przedtem dokładnie z torby, a te,

które w niej uwięzły, zamieniły się w złoto.

Jakże teraz żałował, że wytrząsł ich przedtem pełny worek!

Gdyby tego nie zrobił, stałby się od razu bogatym człowiekiem.

Wrócił do domu, a żona przyjęła go wymówkami:

- Gdzieżeś to się podziewał przez całe trzy dni? Czemużeś nie

powiedział, że cię w domu nie będzie? Takem się bała, czyś

gdzie w górach nie przepadł!

Zdziwił się Fakla. Jemu się zdawało, że tylko niedługą chwilę

zabawił w pieczarze.

Nie powiedział żonie, gdzie był, bo mu wojak zabronił. Tylko

pokazał jej dukaty, a żona, jak zobaczyła, że mąż tyle zarobił,

uspokoiła się zaraz i nie miała już do niego żalu.

Minęło kilka lat. Kowal kuł nadal to kosy, to lemiesze, to

podkowy - co mu się trafiło.

Wtem pojawił się znowu ten sam rycerz i poprosił o złote

podkowy. I znów zabrał Faklę w głąb Pisanej.

"Tym razem nie będę taki głupi i nie wyrzucę strużyn", pomyślał

kowal.

Zabrał się do kucia koni. Wtem zaciął się w palec i zaklął

głośno:

- Bodaj cię czart!

A tu nagle budzą się naokoło niego uśpieni rycerze, podnoszą

się, a kowala aż dreszcz przechodzi ze strachu. Jeden z rycerzy

pyta:

- Bracie, czy już czas?

Na to odpowiada ten, co przychodził po podkowy:

- Nie czas jeszcze, śpij dalej.

Tamci pokładli się z powrotem, a on spojrzał ostro na kowala i

palcem mu pogroził.

Kiedy podkuli konie, wojak nasypał strużyn do torby kowala i

wyprowadził go z pieczary.

Fakla czekał, żeby mu torba ociężała - byłby to znak, ze

strużyny zamieniły się już w dukaty. Ale torba wciąż

pozostawała lekka i nic w niej nie pobrzękiwało. Zajrzał do niej:

same strużyny...

Z gniewem wyrzucił strużyny do potoka. Ale zaraz się

opamiętał. Zrozumiał, że to kara za przekleństwo.

Było mu jednak markotno, bo miał nadzieję, że tym razem

zdobędzie bogactwo. W powrotnej drodze wstąpił do karczmy,

żeby się rozweselić w kompanii, a tam nie wytrzymał i wygadał

się przed karczmarzem o swojej przygodzie. Ten rozpowiedział

o niej szeroko i w taki to sposób wszyscy się dowiedzieli, gdzie

śpi podziemne wojsko.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: