Sposoby gaszenia pożarów.pdf

Sposoby gaszenia poŜarów

Sposoby gaszenia poŜarów są róŜne i zaleŜą od wielu czynników. Tymi czynnikami są: materiał palny, jego ilość,

jego rozdrobnienie i właściwości poŜarowe, rozmieszczenie, warunki spalania i czas jaki upłyną od momentu

powstania.

Sposoby gaszenia poŜarów wymuszają stosowanie określonych środków gaśniczych, gdyŜ one powodują

przerwanie spalania.

KaŜdy środek gaśniczy posiada kilka mechanizmów przerywania procesów spalania, jednak zazwyczaj jeden z

nich jest dominujący.

Do mechanizmów tych zaliczyć naleŜy:

izolację materiału palnego od utleniacza,

obniŜenie stęŜenia utleniacza w strefie spalania,

ochłodzenie materiałów palących się,

chemiczne zahamowania procesów oksydo-redukcyjnych - inhibicja,

ochłodzenie strefy spalania,

izolacja materiału palnego przed promieniowaniem cieplnym.

W praktyce do gaszenia poŜarów rozwiniętych oraz poŜarów w zarodku stosowane są następujące rodzaje

środków gaśniczych:

woda i woda z dodatkami wspomagającymi,

środki pianotwórcze - piany gaśnicze,

proszki gaśnicze,

gazy obojętne ( dwutlenek węgla, azot, mieszaniny gazowe);

halony i ich zamienniki.

Gaszenie wod ą

Woda wciąŜ jest najczęściej stosowanym środkiem gaśniczym. Wynika to z wielu powodów: z wielowiekowej

tradycji, dostępności, niskiej ceny i jej właściwości gaśniczych.

Gaśnicza właściwość wody jest ściśle związana z jej działaniem chłodzącym. Woda skutecznie obniŜa

temperaturę palących się materiałów, a takŜe strefę spalania. W celu ugaszenia poŜaru wodą stosuje się róŜne

sposoby jej podawania: za pomocą prądownic, działek wodnych, zraszaczy, a nawet w postaci zrzutów z

samolotów. KaŜdy z tych sposobów jest dobry, jeśli jest skuteczny.

Wady:

Z szerokiego zakresu poŜarów materiałów palnych, które moŜna gasić przy pomocy wody wykluczone są te

poŜary, gdzie w warunkach podwyŜszonych temperatur woda gwałtownie reaguje, stwarzając dodatkowe

niebezpieczeństwa. Niedozwolone jest zatem stosowanie wody do gaszenia poŜarów metali, z którymi wchodzi w

reakcję juŜ w temperaturze pokojowej np. sód, potas. Nie wolno teŜ gasić nią poŜarów metali, z którymi reaguje w

temperaturze ich spalania. W temperaturze tej woda ulega rozkładowi na tlen i wodór, tworząc mieszaninę

wybuchową.

Gaszenie par ą wodn ą

Działanie gaśnicze pary wodnej polega na rozcieńczeniu palnych gazów w strefie spalania, a takŜe na obniŜaniu

stęŜenia tlenu do wartości, przy której proces palenia jest niemoŜliwy.

MoŜe być ona stosowana do zabezpieczania i gaszenia poŜarów powstałych w suszarniach drewna i innych

materiałów palnych zawierających celulozę, do zabezpieczania przeciwpoŜarowego na statkach, w

przepompowniach produktów naftowych. Parę wodną moŜna stosować do gaszenia poŜarów ciał stałych (które w

warunkach temperaturowych poŜaru nie reaguje z wodą), cieczy (temperatura zapłonu cieczy nie powinna być

niŜsza niŜ 60o C) oraz gazów.

Wady:

Do wad pary wodnej zaliczyć naleŜy zamglenie przestrzeni, brak właściwości chłodzących, niebezpieczeństwo

poparzenia ludzi, wysoka temperatura pary, zawilgocenie pomieszczenia.

Gaszenie pianami

Działanie gaśnicze pian polega na wytwarzaniu warstwy izolacyjnej odgradzającej powierzchnię palącego się

materiału od dostępu powietrza.

Pianę gaśniczą stosuje się do gaszenia poŜarów ciał stałych i cieczy, nie reagujących z wodą. Wykorzystuje się ją

przede wszystkim do gaszenia cieczy palnych w zakładach rafineryjnych i petrochemicznych, zakładach

przemysłu koksowniczego, chemicznego i spoŜywczego.

Wady:

Nie moŜna gasić pianami poŜarów związków glinoorganicznych, metali, karbidu i innych materiałów, które

wchodzą w reakcję z wodą, a takŜe poŜarów gazów.

Syntetyczne środki powierzchniowo czynne działają draŜniąco na skórę ludzi podających pianę gaśniczą.

Szczególnie niebezpieczne jest oddziaływanie tych środków na tkankę łączną, a takŜe po dostaniu się do oczu.

RównieŜ sprzęt metalowy naraŜony jest na destrukcyjne działanie tych środków.

Gaszenie gazami ga ś niczymi

Właściwości gaśnicze gazów obojętnych polegają na rozcieńczaniu powietrza i obniŜeniu stęŜenia tlenu do

wartości, przy której zostają zahamowane procesy spalania.

Gaszenie dwutlenkiem w ę gla

Dwutlenkiem węgla moŜna gasić lub zabezpieczać maszyny i urządzenia elektryczne, wytwórnie i magazyny

cieczy i gazów palnych, urządzenia elektroniczne, zajezdnie trolejbusów i autobusów, samolotów, hangarów

lotniczych, lokomotyw elektrycznych i spalinowych.

Wady:

Nie naleŜy stosować go do zabezpieczania duŜych zbiorników zlokalizowanych na otwartym powietrzu. Nie

naleŜy nim gasić poŜarów takich materiałów jak: siarka, koks i węgiel, wodorków metali oraz metali: sód, potas,

wapń magnez, tytan, cyrkon, pluton, uran i tor; materiałów wybuchowych, nitrocelulozowych.

Gaszenie azotem

Warunkiem koniecznym stosowania azotu jest szczelność pomieszczeń, gdyŜ nieszczelności powodują znaczne

ubytki azotu lŜejszego od powietrza.

Stosowany jest przede wszystkim do gaszenia linii technologicznych i urządzeń przemysłowych. Bywa często

stosowany do wypełniania przestrzeni nad cieczami łatwo zapalnymi w zbiornikach zamkniętych.

Gaszenie gazami spalinowymi

Warunkiem koniecznym stosowania azotu jest szczelność pomieszczeń, gdyŜ nieszczelności powodują znaczne

ubytki azotu lŜejszego od powietrza.

W skład gazów spalinowych wchodzą takie składniki jak: azot, dwutlenek węgla, tlen, tlenek węgla, a takŜe tlenki

azotu, argon i śladowe ilości neonu, helu.

Znajdują zastosowanie do gaszenia poŜarów w piwnicach, magazynach, w ładowniach statków, a takŜe urządzeń

technologicznych.

Wady:

Do ich wad zalicza się: niewielką zawartość dwutlenku węgla, zawartą pewną ilość tlenu, toksyczność, zmienność

składu gazu, konieczność schładzania.

Gaszenie proszkami ga ś niczymi

Najczęściej wytwarzane są z: kwaśny węglan sodowy potasowy, węglan sodowy, fosforany amonowe, siarczany

amonowe, potasowe, sodowe, chlorek sodowy, bromek sodowy, fluorek sodowy, chlorek miedziowy , potasowy,

barowy, grafit, i wiele innych.

Stosowane są do gaszenia poŜarów róŜnej wielkości, poczynając od poŜarów w zarodku do poŜarów o

powierzchni kilkuset metrów kwadratowych.

Gaszenie halonami i zamiennikami halonów

Najczęściej halony znajdowały zastosowanie do gaszenia poŜarów w zarodku, a więc stanowiły wypełnienie

gaśnic. Oprócz wielu zalet, halony miały teŜ mankamenty, które ograniczały ich zakres stosowania. Nie były

skuteczne przy gaszeniu poŜarów metali, związków metaloorganicznych i wodorków metali. Nie mogą być

stosowane do gaszenia poŜarów, w których jako czynnik utleniający występuje nie tlen, ale inne utleniacze z

uwagi na powstawanie silnie toksycznych związków cyjanowych. Innym mankamentem była ich toksyczność.

Wady:

Ograniczono jednak wykorzystywanie halonów ze względu na niszczenie przez nie warstwy ozonowej.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: